Расказ

Не сум била во Бугарија, ниту пак сакам да одам таму. Еднаш на поминување бев во Софија, ама тоа на кратко, да утепам време додека чекам трансфер-авион за Прага.

Се чекавме пред излезот од метро станицата. Кога дојдоа сите, тргнавме долж главната улица и после стотина метри свртевме во мала уличка. Потоа свртевме во друга уличка и веднаш се виде натписот ”Пицата на Сем”. Под него имаше влезна врата, до неа имаше голем цилиндричен пепелник, а до него стоеше Сем и пушеше.

Поради пандемијата верниците влегуваа во црквите во мал број. Се собираа двајца по двајца за причест додека другите чекаа надвор. Градот личеше како во апокалипсата – празен пустош.

Преведувачкото столче си се пресели кај мене дома. Не го викав, самото си дојде. Судбина е тоа. Јазикот ми е судбина. Цел живот си работам со јазикот. Леб ми дава. Си го сакам и тој ме сака. И не можеме еден без друг.

„Здраво“, ми вели пивото, „Ќе ме испиеш?“ „Да.“ „Но јас сакам да си играме“, ми вели. „Сеедно“, му одговарам и го испивам на екс. Вадам ново пиво. Истата приказна. Доаѓа точката и ме прашува дали може и таа да добие едно. Секако. Доаѓа завесата: истото прашање. Да. Доаѓа листот хартија: сака ракија. Нема проблем.

„Ова е амајлија од баба ми. Ми ја даде пред да умре. Знаеш, таа беше по потекло домородка. Нејзиното племе, Пујума, се занимавало многу со магија. Дедото нејзин бил врач и пред да умре и ја дал оваа амајлија на баба ми и и рекол дека има магична моќ на носење среќа.“

Ги подгледнуваме со нелагодност кога цариникот од нашата страна нѐ прашува дали имаме нешто да пријавиме. Се царини ли оваа придавка што се пишува со мала буква, ова безимено чувство на помала вредност, купено за заштедата на татко ми, со поранешно југословенска гаранција од седумдесеттите?

Црната обвивка на ноќта долго време тројцата ги повиваше. Ги криеше и штитеше од лоши ѕверови и дамнешни демони. Демони срцесмрзнувачки, крвопијачки. Само што, вечерва, не знаеја кој демон во кој миг душите ќе им ги испие, вените ќе им ги исуши.