Беседа на Лидија Танушевска за добитникот на „Златниот венец“ на СВП за 2018 година
Поетот знае дека каде и да се пресели, ќе живее во извесна внатрешност, во јазикот на детството, во детските спомени. Пишувајќи за различни места, ќе рече: „градовите се видливи модели на човечкиот колектив, кој има две димензии: она што е видливо и она што е невидливо. Архитектурата на градовите секогаш останува во врска со духовноста на луѓето што живеат во нив“.