Виола Дамјановски

Сите бевме панкери во душа. Да се истепаме за нашето, да правиме неред и бука зашто така ни одговара, да не почитуваме ништо што не сакаме, а тоа што го сакаме да го браниме до крв пуштање.

ОБСЕ остана неостварена желба, со слики испроектирани во главава од мене по терен како преведувам од кој јазик сакаш: македонски, српски, хрватски, англиски, а за бугарски и словенечки ќе се снајдам. Ништо. Ќе сум погинела од случаен куршум или ќе си оделе по кризата и ќе сум останела без работа. А бе уште се тука. Друг век фати. И кола ќе купев и стан и викендичка на море веќе. Кај прекинува криза тука, глупави. Глупави.

Стигнувам точно до средината на мостот и чекорот ми запира. Запира времето како категорија… Веднаш зад портите на забранетиот град… Премин… Заборав…

И назад на друга плажа / Интима / Тука свети злато па индиго

Борба е да издадеш нешто. Да си го видиш делото во принт. Многу треба да молиш. Да се оправдуваш. Да убедуваш. Мора да си некој. Чија си? Која си? Ничија си?

Човекот еволуирал до тој степен / може да избрише цело едно годишно време. / Замисли си ти… Мисли си… Дека еволуирал човекот…

Не сум била во Бугарија, ниту пак сакам да одам таму. Еднаш на поминување бев во Софија, ама тоа на кратко, да утепам време додека чекам трансфер-авион за Прага.

Преведувачкото столче си се пресели кај мене дома. Не го викав, самото си дојде. Судбина е тоа. Јазикот ми е судбина. Цел живот си работам со јазикот. Леб ми дава. Си го сакам и тој ме сака. И не можеме еден без друг.