Не сум била во Бугарија, ниту пак сакам да одам таму. Еднаш на поминување бев во Софија, ама тоа на кратко, да утепам време додека чекам трансфер-авион за Прага.
Преведувачкото столче си се пресели кај мене дома. Не го викав, самото си дојде. Судбина е тоа. Јазикот ми е судбина. Цел живот си работам со јазикот. Леб ми дава. Си го сакам и тој ме сака. И не можеме еден без друг.
Скопје, година XIV, број 125-126 / 2021, април-мај
