Виола Дамјановски

Стигнувам точно до средината на мостот и чекорот ми запира. Запира времето како категорија… Веднаш зад портите на забранетиот град… Премин… Заборав…

И назад на друга плажа / Интима / Тука свети злато па индиго

Борба е да издадеш нешто. Да си го видиш делото во принт. Многу треба да молиш. Да се оправдуваш. Да убедуваш. Мора да си некој. Чија си? Која си? Ничија си?

Човекот еволуирал до тој степен / може да избрише цело едно годишно време. / Замисли си ти… Мисли си… Дека еволуирал човекот…

Не сум била во Бугарија, ниту пак сакам да одам таму. Еднаш на поминување бев во Софија, ама тоа на кратко, да утепам време додека чекам трансфер-авион за Прага.

Преведувачкото столче си се пресели кај мене дома. Не го викав, самото си дојде. Судбина е тоа. Јазикот ми е судбина. Цел живот си работам со јазикот. Леб ми дава. Си го сакам и тој ме сака. И не можеме еден без друг.