Саит Фаик Абасијаник (1906 – 1954) е еден од наголемите турски писатели на кратки раскази и поезија и се смета за важна книжевна личност во 40-тите години на минатиот век. Внел нов живот и стил во турскиот краток расказ со неговите сурови, но хуманистички описи на работници, рибари, деца, невработени и сиромашни. Неговите приказни црпат инспирација од урбаниот живот и ги отсликуваат жителите на помрачните места во Истанбул.Роден во Адапазар, учел во Истанбул и Бурса. Запишал туркологија на Истанбулскиот универзитет во 1928, но под притисок на татка си, во 1930 заминал за Швајцарија да студира економија. Го напуштил школувањето и од 1931 до 1935 живеел во Франција – искуство кое оставило длабоки траги на неговиот карактер и неговото пишување. По враќањето во Турција, предавал турски јазик во училиште за сираци.
Отпрвин црвени, па жолти, па темнокафени, па посветли кафени се менуваа на небото боја по боја, дел по дел, па избледуваа. Небаре земјата штотуку се создаваше, започна една игра на сенки.
Само понекогаш, темнината ја раскинуваа со детски партали натопени во керозин и со овие факели се гледаа страшните големи краби со штипалки насобрани на морскиот брег.
Скопје, година XV, број 137-138/ април–мај 2022
