Поезија што сонува вечност

Поезија што сонува вечност

Бушавиот

(За книгата „Јас, Квентин Скриблер“ од Јосип Коцев)

Отворам муабет 2

Некаде веќе имав пишано, не се сеќавам каде, добриот поет е и Дедал и Икар. И старо мајсториште и палаво дете. И роден и учен. Зашто, добрата песна е како стомна, треба да држи вода. Поезијата не е само дело на гениј, таа е и занает (техне).

Поезијата на Јосип Коцев со себе носи силна енергија, тоа е она што е метафизичко во песната, кога не ти е баш јасно зошто ти се стега грлото, но содржи и јасни и моќни поетски слики, дофатливи и објасниви за рационалниот ум. Првото, ирационалното, целосно би влегло во она икаровското или она што го нарекуваме „роден поет“, а во вториот дел, покрај талентот на Коцев, влегува и целиот преттекст на книгата, сѐ што поетот носи со себе како читачко искуство, кое подоцна се канализира и се формализира низ неговиот личен светоглед.

Она што мене најмногу ме освојува во оваа книга – затоа што талент и читачко искуство имаат многумина – е свеста на поетот, која завлегува во предели што не се секому познати. Иако поезијата во „Јас, Квентин Скриблер“ е пред сѐ љубовна, има песни што отвораат не секому достапни онтолошки прашања, зашто едно е да пишувате за зачадени простории, карирани чаршафи и валкани градови – иако кај Коцев го има и тоа: земното, вулгарното, телесното – а друго е да созерцнете отаде телесноста и петте сетила и да зборувате за светлини и ѕвездени прашини. Мене, барем, секогаш ми било важно и за што се пишува, а не само како се пишува. Вистински добриот поет е разбудено човечко битие, свесно за вистини што излегуваат надвор од историографското време. За сличен впечаток зборував и минатиот пат, кога зборував за поезијата на Тони Попов – иако овие две поезии и по стил и по влијание се разликуваат – а во тој контекст ја спомнав и поезијата на Николина Андова-Шопова.

Според тоа, во оваа книга има песни што, поради својата универзалност, ќе излезат од границите на времепросторот во кој се настанати, за што зборува и Игор Исаковски во предговорот, и во времето и просторот ќе отидат таму каде што нема да отиде нивниот автор.

Тагови од објавата
Напишано од
More from Ѓоко Здравески
Книжевна препорака: „А Бабукар одеше на чело“ од Џовани Доѕини
Оваа дводневна приказна е тивка тензија, без ниту еден позначаен настан, но...
Повеќе
Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *