Број 137-138

Збогум, сеништа

од

Маж ми ме допре по грбот со љубовта каква што ни беше тогаш, уморна љубов, сочинета од никогаш преинтимни раце што го милуваа стомакот на висина на папокот, очајни раце зграбени за работ на маичката, за ластикот од долната облека, љубов што ретко преминуваше во нешто друго и одеше понатаму, вртејќи се статично во нежноста и делејќи се самата од себе надве, повлекувајќи се по куса заблуда, по која пак станувавме две сосем одвоени битија.

Кон „Рута Таненбаум“ од Миљенко Јерговиќ

од

Кога се зборува за Рута не може, а да не се зборува за ѓаволската природа на нејзиниот лик. Како да е зачната од ѓаволот, а со оглед на тоа што не се знае кој е нејзиниот татко, оваа можност може ама и не мора да се исклучи.

Кон „Министерство на болката“ од Дубравка Угрешиќ

од

Откако го напушта домот во Загреб, Тања Луциќ, професорка по книжевност, се наоѓа во Амстердам, каде е ангажирана да предава на јазикот чија земја се распаднала. Нејзините студенти се млади луѓе со статус на бегалци кои ја делат нејзината поранешна татковина. Во обид да ја олесни колективната болка, Тања создава имагинарен музеј на југоносталгичарски експонати.

ПРДИКОКОС – СЕКВЕНЦИ

од

Спуштете го фитилот – се потсеќа на реченицата што ја користеше дедо му кога во кујната на семејната куќа во Мара Јосифовска бр. 6 ќе се скараа нана и тета. Но во меѓувреме велосипедистот удира силен бокс по вилицата на возачот, по што овој паѓа како покосен, а темните очила му се отркалаа по тротоарот.

Болка во џебот

од

Чашата од маргарита скриена во џебот на јакната се крши. Се фаќам на местото каде што ме удираат и стојам превиткан. Две раце ме фаќаат за косата и ми ја држат главата наведната. Сега очекувам уште една клоца во стомакот.

Вибрации

од

Млади лица, тинејџери – насмеани, ведри и во младоста опиени. Смеа околу нив кружи, задоволни позитивни вибрации се шират и невино опкружувањето го игнорираат. Нема друг свет освен нивниот, друг универзум со друга реалност. Со друштвената игра и пијалокот, свртени со друг поглед кон светот.

Од романот „Синовите на Адам“ (Восток, 2022)

од

Можеби немам ништо свое на светот, ама мене сосема малку ми е потребно за да бидам среќен. Како растение на кое сѐ што е премногу ќе му наштети, и премногу сонце, и премногу вода, мене ми е потребно сосема малку, само малку љубов, една топла прегратка, и малку разбирање од воспитувачот, дека ова што го правам и не е толкав грев како што му се прикажува нему во неговиот свет.