број 2

Лондон, извини!

од

Без никој да знае, имав навика, секогаш кога ќе тргнев да скитам низ градот, да седам долго време на една клупа. Да седам и да гледам во Темза. Толку.

Синхронизација

од

Кога кашлам до болка во желудникот / ти гориш од висока неизмерлива температура… Кога викам гласно, неуморно / ти стоиш пред мене гол… Четири песни, четири прошетки низ поетичноста на волшебното секојдневие.