Број 131-132

ДЕВЕТ ВРВНИ ЕВРОПСКИ ПИСАТЕЛИ – ГОСТИ НА BOOKSTAR 2021 ПОД СЛОГАНОТ „GENRESIS“

од

Европската литература како никогаш досега посегнува по своите деконструирани и раскршени крилја. Затоа, ќе мора да креира, реплицира, колекционира, конгруира. Тука, меѓу дискрепанцата на спротивставените жанрови во настанување или не-станување, се подига нов збор – GENRESIS. Зборот беше почеток, може ли сега да биде – крај?

Педесет цигари за Елена

од

Тој петнаесетти мај илјада деветстотини шеесет и петтата година мајка му во околу три наутро ја разбудиле болки во крстовите. Татко му неволно ја одвел во болница. Се надевал дека ќе може да отспие уште неколку часа, па ја прашал како може да биде сигурна дека тоа се породилни трудови кога никогаш претходно не родила. Така барем му кажа мајка му кога прераскажуваше што се случувало во таа ноќ.

Кон „Модар накит“ од Катарина Винклер

од

Филиз не е жртва само на Јунус, туку првенствено е жртва на нејзините родители, на гетото во кое живеела, на сите тие заостанати и одвратни средновековни навики, без кои, ми се чини, како да не сакаат да живеат.

Кон „Физика на тагата“ од Георги Господинов

од

Авторот во еден миг станува тоа што цел живот и бил – купувач на приказни, купувач на таги: „Да го имам детството на сите, од кои купував, да ги поседувам жените и нивната тага. Да ги собирам во кутијата на Ное, во оној подрум.“ или „Писателите никогаш не се невини. Крадливи се како страчки.“

Под двете сонца

од

Салутираше превртувајќи ги очите. Отпоздрави на ист начин. Јозеф цвилеше со подвиткана опашка, душкајќи ја драмата. Од јужното небо растеа кумулонимбуси, а Бранимир Бато Лончар трчаше низ скалите што се губеа во лаворот и драките, објаснувајќи си себеси дека Холанѓаните, Белгијците, Французите, исто така, се луѓе.

#1 За изгубената генерација (или тешките времиња раѓаат силни луѓе)

од

Всушност во најголем дел се работи за потаен превез на љубомора, на едноставна и донекаде симпатична жал за младоста, додека следните генерации ги шират аглите на непознатото и новото. Но да не задираме во психолошки и фројдовски интерпетации, еден извадок сепак може да послужи како доказ за мувлосаноста на дискурсот.

Кон „Виенски гамбит“ од Анде Јанков

од

Една шега од детството многу убаво ќе го опише односот на браќата Николови и нивниот заеднички престој во срцето на Австрија. Масло и вода. Секогаш дијаметрално спротивни Даниел и Виктор и покрај сѐ не можат еден без друг.