Рецензија

Скоро сигурно, и тоа најмногу заради иновативноста на ова ново/младо писмо, романот „Бдеењето над себе“ на Дијана Петрова го прочитав како потресен дневник на една субјективна душа.

Треба да се присуствува, да се биде присутен, бидејќи поетските слики се еден вид на бранување и вдомување во себеси, прекршување на „светлините/ внатре во нас“.

Прикази за жената и за мажот… Прикази за војната и за мирот…

Нејзиното тело како меѓник меѓу подземјето (земјата) и небото, како живот меѓу две смртти, како песна меѓу две тишини, како вдишување меѓу две издишувања… како нешто помеѓу овој и оној свет..

Но Надија одби да биде замолчена. Се спротивстави на сите етикети што животот ѝ ги прикачи. Сираче. Жртва на силувања. Робинка. Бегалец. Наместо тоа, создаде нови.