Рецензија

„Во нашата долина живеат стотици модри жени. Има светломодри, како мајка му на Некла, и темномодри, како мајка му на Фидан, има модроцрвени и модроцрни жени. Има жени што своите модрини ги носат околу вратот како обрачи во вдлабнатината под грлото како медалјон, на некои модрините им се на рацете, како алки околу зглобовите од дланките или стапалата.“

Овој ракопис во суштина претставува еден вид практика за сето она што теоријата го премолчува. Начинот на кој се спроведува правдата. Лажниот сензационализам во медиумите. Спроведување постапки пред државните органи. Финансиски криминал. Покривање на случаите. Подметнување докази.

Она што навистина ме привлече е атмосферата што ја создаваат расказите на Дијана Петрова. Така што на моменти тие како да водат дијалог со „Преобразба“ на Кафка. Исто така, тие како да градат паралелен универзум со овој во кој живееме и кој го познаваме (барем мислиме дека го познаваме).

Психолошки и мотивациски одлично компониран роман. Ликовите се јасно исцртани, ниеден не е вишок. Сите во функција на приказната, сите како дел од сликата за општеството во рацете на сопствената несовршеност.

Додека го читаме романот Деца на злото на Миодраг Мајиќ, во него препознаваме, како и во сите добри крими-романи, зошто овој жанр го привлекува читателското внимание. Крими-романите ги изразуваат нашите потсвесни, длабоко индивидуализирани стравови, настанати во реални околности од модерниот живот.

Никола Бобиќ е класичен антихерој, адвокат кој ги знае дупките во законот, знае каде може да пројде со штека цигари и шише виски за да добие нешто, знае каде не може. Неговиот приватен живот е далеку од совршен. Ама затоа кога неговата кожа ја спремаат за распнување, работите ќе ги истера до крај, па што сака нека биде!

Авторката на еден нејзин специфичен начин ги опишува ликовите на Јалмар, Фредрик и Софи. Преку секој од нив, преку нивната историја, нивниот карактер, таа се обидува да ги најде одговорите на прашањата кои мајка ѝ никогаш не ѝ ги дала.

Помирена со самата себе и со судбината која можеше да биде и поубава, ама не ѝ се даде, остана да го следи во неговата лудост, дури и кога е сигурна дека тој ќе направи злостор, дури и кога е сигурна дека и таа ќе биде дел од тој злостор, дури и кога на крајот знае дека ќе биде жртва во тој злостор…

Она што привлекува внимание во оваа крвава драма е тоа што убиецот бил вујко на авторката, која тогаш имала само 15 години кога била сведок на овие грозоморни убиства, за кои било забрането да се зборува во кругот на семејството, очекувајќи дека така многу бргу ќе се заборават немилите настани, затоа што вакви општествени скандали биле најлошото нешто за повисоките класи во тоа време.

Е сега, прашањето е зошто Аманити ги одбрал само децата, зошто го одбрал светот во кој нас нè нема, во кој ние возрасните сме жртви?!
Затоа што целиот животински, па ако сакате и растителен свет, живее во симбиоза, ОСВЕН човекот! Затоа што алчноста ќе нè убие!