Рецензија

Обидите да се прогони злото и неротката да роди се гледаат во верувањето да се прават одредени магиски обредни ритуали. Интересен е фактот на испреплетување на паганските обичаи со христијанското верување. Во еден момент Донка се моли пред иконата од Богородица, а веќе во друга сцена таа и Милан врзуваат конци и го гребат каменот во чии магиски моќи се верувало, а и сè уште има луѓе кои веруваат.

Расказите проткајуваат заеднички модел на нарација: нараторот е резервиран за почетокот и средината на расказот, за на крајот книжевната нарација да биде поставена како историска подлога, поткрепена од извештаи и документација
и еден вид пост фестум за животот на ликовите.

Додека човек ја чита, и тој живее во куќата на џамијата, јаде од ручекот што Зинат Ханум го подготвува, а го претставува бегството од сопствената беда и обвинување, со секој залак како да ја прежива нејзината проектирана вина, или го гледа Гуштерот, несреќното дете што плаќа за гревовите на своите родители и предци, како доползува низ вратата бесшумно во ноќта.

Може многу да се зборува за просторите во кои престојува, мали хотелски соби како одаи за душата. Одаи во кои, наместо да одмори и да го пронајде својот пат, таа уште толку разбеснува и разгорува со пламенот на минатото.

Конечното бестрашно претставување на смртта на злото во неговото присвојувањево „Порој од пепел“ е возвишен епилог на недвосмисленото обожување на колективната декаденција, како ангажирана реакција за трансформација на негативните животни полнежи во потенцијалот за грижа дури и за најладнокрвните вгнездени демони.

А зарем требаше да се случи пандемијата за да го успориме темпото на живеење? Зарем требаше пандемијата да ни тропне на врата?

„Во нашата долина живеат стотици модри жени. Има светломодри, како мајка му на Некла, и темномодри, како мајка му на Фидан, има модроцрвени и модроцрни жени. Има жени што своите модрини ги носат околу вратот како обрачи во вдлабнатината под грлото како медалјон, на некои модрините им се на рацете, како алки околу зглобовите од дланките или стапалата.“

Овој ракопис во суштина претставува еден вид практика за сето она што теоријата го премолчува. Начинот на кој се спроведува правдата. Лажниот сензационализам во медиумите. Спроведување постапки пред државните органи. Финансиски криминал. Покривање на случаите. Подметнување докази.

Она што навистина ме привлече е атмосферата што ја создаваат расказите на Дијана Петрова. Така што на моменти тие како да водат дијалог со „Преобразба“ на Кафка. Исто така, тие како да градат паралелен универзум со овој во кој живееме и кој го познаваме (барем мислиме дека го познаваме).