Те гледам / во мекиот одблесок. Не знам дали / те познавам; знам дека / никогаш не сум бил / разделен од тебе како што сум сега во ова задоцнето / враќање.
Има и такви што ќе сетат расцеп в умот / зашто е тегобно кога гордото море, кревките врзопи, / ѕунењето на возилата, расудувањето на луѓето, / сѐ, сѐ, сѐ ни говори за исчезнатите ствари / што никој повеќе не ги чека.
Она нашето ќе го заземеше / И превртеше светот наопаку / Како што јас се превртувам / Низ широкава ми кожа / Кога ќе те помислам / И ќе ги замислам / Сите кожи кои досега ги имаш сменато / А јас мојава – не давам.
Кога какаш не си свесен за миризбата во тоалетот / но доколку излезеш и повторно влезеш – „те удара јако“. / Истото се случува и кога ќе се вратиш во Марседонија.
Одвратна материја. Расцепена супстанција. / Отаде другата темнина, во сеќавањето, едно лице / вреска разоружано. Дали во неговото име е и името на мојата рана?
Скопје, година XIV, број 125-126 / 2021, април-мај
