Kнига на месецот

Книга на месец септември

Книга на месец октомври

Расказот „ Дојди преку мразот“ е од книгата „Пирамидите на денот“ на Даина Ополскаите. Книгата е објавена со поддршка на програмата Креативна Европа на Европската Унија.

Извадок од книгата „Сакај ме повеќе од сè на светот“ на Мира Фурлан, една од најголемите југословенски актерки на сите времиња. Книгата оригинално е напишана и објавена на англиски јазик.

Маж ми ме допре по грбот со љубовта каква што ни беше тогаш, уморна љубов, сочинета од никогаш преинтимни раце што го милуваа стомакот на висина на папокот, очајни раце зграбени за работ на маичката, за ластикот од долната облека, љубов што ретко преминуваше во нешто друго и одеше понатаму, вртејќи се статично во нежноста и делејќи се самата од себе надве, повлекувајќи се по куса заблуда, по која пак станувавме две сосем одвоени битија.

Чашата од маргарита скриена во џебот на јакната се крши. Се фаќам на местото каде што ме удираат и стојам превиткан. Две раце ме фаќаат за косата и ми ја држат главата наведната. Сега очекувам уште една клоца во стомакот.

Се викам Вилјам Дејвисон, Шкотланѓанец сум и потекнувам од Абердин, но многу време поминав во Франција, каде што мојата кариера беше овенчана со позицијата на кралски ботаничар и каде што ги објавив своите дела. Речиси никој во Полска не ги знаеше, но ме ценеа затоа што тука заслепено се ценат дојденците од Франција.

Траумата не станува траума сама по себе, туку дури кога ќе се заглави во времето на настанот. Оневозможува повторно да се тргне напред и постојано го држи вниманието врз себе.

Исклучиво европска тенденција е да се сака минатото над сѐ. Во Европа не можете да постоите без минатото. На други места во светот не е така. Нашата доминантна фиксација за минатото не ја препознаваат во Америка, Африка, Азија и Австралија. Кога каубоите и пионерите ја создавале Америка, немале никаква потреба да го поврзат нивниот идентитет со некаква самоизмислена антика и средновековие.

Требаше ова да го проживеам сам, без никого. Тоа беше чувство на стишена запрепастеност, која не е ништо одредено. А баш таа неодредена тежина, на која не можам да ѝ ги фатам корените, ни да ѝ ги согледам длабочината и насоката, темната закана на која разумот не ѝ може ништо, се наднесуваше над мене непознатиот ужас, потежок од секое определено страдање. Потполна, конечна самотија, залудност на сѐ што би можел да направам, неизбежност на нешто што ќе наиде, а не наидува.