Расказ

„Дали видовте некој да беше со нас, тука во купето“, го прашав својот сопатник. „Не“, рече спикерот со пена на лицето. „Иако… иако… како во полусон ми се причини дека наслушнав како некој дебел, навистина дебел човек ’рчи. А тоа, без навреда, не можеше да бидеш ти“, ме погледна малку од високо и се насмевна.

Една обична шнола ја врати длабоко во детството, во мигови кои веќе беа речиси целосно заборавени. Краевите од косата повторно ги стави под ноздрите. Сега го немаше мирисот на ливчињата.

Во илјада деветстотини четириесет и четвртата година, за време на војната со Јапонија, Јапонците навлегле во коријата и ги опколиле ослободителите, па ги фатиле овие тројца да им го покажуваат патот. Кога поминувале низ некој предел завеан со снег, некој Кинез требал да го гази снегот за да го отвора патот. Од овие тројца, еден морал да умре. Јапонците покажале на оној што се давел и рекле: „Ти да кажеш кој ќе оди.“

Некое време ги следев со поглед двајцата старци од по седумдесетина години како, што би рекле прилепчани, мекамски, полека поминуваа по плоштадот.

Како и секогаш таму се чувствуваше најспокојно, одвоен од сложувалката на општеството каде неговата алка немаше свое место на совпаѓање.

Веќе со години дланките ти се студени. Дури и прстенот од твојата десна дланка станал студен.

Но, како што вели Жид, „не можеш да откриеш нова земја без да си дозволиш да се изгуби глетката на брегот за подолго време“.

Твојата баба велеше празни рамки не се чуваат. Тие се за мртовци.

Тие што ги праќаат сопствените сеќавања на брановите на поезијата за да ги пробудат, за да ги освежат нашите подзаборавени доживувања, тие што во занесот на создавањето не се прашуваат зошто и за кого создаваат…

Улицата почна да се накривува, а со неа и зградите од едната и паркот од другата страна.