Расказ

Некое време ги следев со поглед двајцата старци од по седумдесетина години како, што би рекле прилепчани, мекамски, полека поминуваа по плоштадот.

Како и секогаш таму се чувствуваше најспокојно, одвоен од сложувалката на општеството каде неговата алка немаше свое место на совпаѓање.

Веќе со години дланките ти се студени. Дури и прстенот од твојата десна дланка станал студен.

Но, како што вели Жид, „не можеш да откриеш нова земја без да си дозволиш да се изгуби глетката на брегот за подолго време“.

Твојата баба велеше празни рамки не се чуваат. Тие се за мртовци.

Тие што ги праќаат сопствените сеќавања на брановите на поезијата за да ги пробудат, за да ги освежат нашите подзаборавени доживувања, тие што во занесот на создавањето не се прашуваат зошто и за кого создаваат…

Улицата почна да се накривува, а со неа и зградите од едната и паркот од другата страна.

Моите бели дробови беа кактуси давени со планински воздух. Се обидував да го контролирам дишењето.

Таквите движења беа реприза што сега се емитуваше по едногодишна пауза – втора, трета, четврта, подзабави, лер, пак втора, трета, четврта…

Таму каде куќата исчезнала во зграда, мостот се престорил во друг мост, од улицата се искорнати дрвјата со мириси, шушкања и паднати лисја – меморијата ќе биде главен сведок.