Збогум, сеништа

Маж ми ме допре по грбот со љубовта каква што ни беше тогаш, уморна љубов, сочинета од никогаш преинтимни раце што го милуваа стомакот на висина на папокот, очајни раце зграбени за работ на маичката, за ластикот од долната облека, љубов што ретко преминуваше во нешто друго и одеше понатаму, вртејќи се статично во нежноста и делејќи се самата од себе надве, повлекувајќи се по куса заблуда, по која пак станувавме две сосем одвоени битија.