Скопје, година XV, број 141-142 / септември – октомври 2022
Гузел Јахина уште еднаш импресионира со овој симетричен роман, кој започнува и завршува со „Вечната Волга“, во кој преминот во нематеријално, безвременско време се повторувачките теми, истражени во детали. Главните теми, како што се прогонството, љубовта, жртвата, стравот, прифаќањето, изолацијата итн., остануваат да внесуваат впечатливост во романот.
Приказната е врамена од метафоричкиот лик на една жена, носител на животоносно семе – ‘ртење во живо дрво, кое ја продолжува својата мисија и брза кон типична бајка со среќен крај. Играта ја водат неколку архетипски женски фигури, поврзани со музичката уметност и нејзиниот изведувачки инструмент – гитарата.
Она што привлекува внимание во оваа крвава драма е тоа што убиецот бил вујко на авторката, која тогаш имала само 15 години кога била сведок на овие грозоморни убиства, за кои било забрането да се зборува во кругот на семејството, очекувајќи дека така многу бргу ќе се заборават немилите настани, затоа што вакви општествени скандали биле најлошото нешто за повисоките класи во тоа време.
